Başta ulusalcılar olmak üzere sıkıştıklarında adının altına sığındıkları

 Atatürk'ün başını çektiği 30 Ağustos Zafer Bayramının cuma günleri gibi hazır, al/yapıştırlı mesajlarıyla geçen bir günde, aynı tarihte babasını kaybeden bir gazeteci olarak aynı gün doğan torununun doğum günü ile teselli ararken bugün yani 30 Ağustos'un hemen ardından ele aldığı iki yazısını hatırlıyordu.
Ve bugün yine aynı oyunlar içinde olan emperyalist güçlerin tüm karanlık oyunlarla yıkamadığı Osmanlı İmparatorluğunu 'nasıl olur, sonlandırırım?!.' diyerek hazırladığı bir oyunun perdesi olan ve küçük ama benim dediği bir ülke ile Osmanlı defterini kapatılabileceğini düşünüp, razı olduğu yeni bir Türkiye'nin oluşmasına izin verdiğini de akıllara getirir gibiydi..
Çünkü 30 Ağustosların diğer yüzüne bakmadan o gün yani yılar önce aynı gün kaybettiğim babamın ve o günlerde yaşananların hala özeti olan diğer bir yazımı yeniden yayınlamak daha doğru diyerek bugünkü yazımı onlara ayırdım, 30 Ağustos'un bu yüzüne razı olup, fırtınalar koparan ulusalcıların tepkisini almamak ve hep aynı teranelerle asıl tarihimizin görülmemesi, bilinmemesi için çabalayanları delirtmeden.
Evet en iyisi o gün 7 yıl önce bugün yani 31 Ağustos 2016 tarihinde ele aldığım ve bugünkü duygularımı anlatan iki yazım..

İnsan Babasının Öldüğünü Yazar mı?
34 Yıla yaklaşan gazetecilik hayatımda görüp, karşılaştığım nice olaylar, nice tatsız anlar yaşadığımı ve bunların beni ne kadar üzüp, yorduğunu her geçen gün biraz daha beyazlayan saç ve sakallarımda anlamıyor değilim..
Zor bir meslek olan gazeteciliği en iyi şekilde yapmak ve yaşananları okurlarıma tüm çıplaklığı ile aktarmak için mücadele verirken kendi yaşadıklarımı da bazen yorumlarımla, bazen haberlerimle okurlarıma aktardım..
Özellerimi bile çekinmeden aktardığım, yazıp, yorumladığım bu meslek içinde mücadele verirken bir günde 'ekolum' dediğim babamın öldüğünü  yazacağım hiç aklıma gelmemişti. 
Sanatçının, 'O benim babam' diyerek başladığı şiirli şarkısında anlattıklarını hep dinlerken bir günde benim o şiirli şarkının satırları içinde kendimi bulup, bu yetmezmiş gibi bizzat kendim babamın öldüğünü yazacağımı hiç düşünmemiştim..
68 Kuşağının devrimci önderlerinden, teksir makinesiyle çıkardığı 'Fakir Dostu' isimli gazetesinin ismini adıma veren, Ardahan'da birçok yapılamaz denileni yapan, bugün Cumhurbaşkanı olan dünkü Erdoğan'ın, başbakanın 'müze yapacağız' dediği ama hala olmayan Diyarbakır zindanlarında 5 yılını geçiren, 12 Eylül cuntasının Afyona sürgün ettiği, kardeşlerimin babası, torunlarımın cici dedesi Xarziyanlı/Şişkalı Kürt Fezo'yu, yani Fevzi Yılmaz'ın öldüğünü yazmak ne kadar kolay olabilir ki..
İnsana babasının öldüğünü bizzat yazdıran, onun ölümünü kendi elleriyle duyurtan zor bir meslek gazetecilik mesleği işte böyle bir şey!

Gülen bir Komünist miydi?..
Meclis Başkanının sosyalistler başta olmak üzere sol kesimi kızdıran  bir açıklaması ve gündemi sarsması ile devam eden tartışmalar süre dursun dün 30 Ağustos törenlerine katılan bayan bir polisin başörtülü olması gündemi saat başı değişen ülke genelinde bir anda yeni bir gündem oluşturdu..
Küba'dan Kahraman'a Che Guevara’nın gençlerin, hatta yaşlıların tişörtlerinde olmaması gerektiğini belirtip, alakasız bir çıkış yapan Meclis Başkanı İsmail Kahraman’ın ülke yönetimi anlamındaki beynin altındakilerini de ortaya koyan Başörtülü kadın polisin ardından Cumhurbaşkanı da AYM’ye yani Anayasa Mahkemesine başörtülü üyeler atıyordu..
Olsun, kimin ne giyeceğine kanun ve nizamlar değil, insanların kendilerinin karar vermesi gerektiğini savunan biri olarak asıl konuma, bugünkü köşemin başlığına gelmek istiyorum..
Çünkü Osmanlı padişahlarının hiç birisinin gitmediği Hac’a gitmenin pek faydası olmadığını belirten dünkü büyük alim, bugünkü terörist Fethullah Gülen’in ekibinin  bölümü moderndi...
Peki o zaman bugünkü terörist Gülen sizce Komünist miydi?..