‘Dünyayı olamazsa da savaşları durduran diye biri yok mu?’ diye bağırdığımız şu günlerde yürekler yine dağlanıyor, analar yine ağlıyor..
Her sabah kalktığımızda kara bir haber almamak için ajanlara bakmaktan korktuğumuz şu günlerde neredeyse saat başı yeni bir çatışma, yeni bir ölüm haberi alıyor ve yaşananlar karşısında ne yapacağımız şaşırıp, kala kalıyoruz..
Silahlar patladıkça, bombalar atıldıkça yürekten yandığımız bugünlerde kimi birilerine diş gösteriyor, kimi bizlere olduğu gibi barış yanlılarına ana avrat gidiyor, kimi ise sabah cenazede akşam denizde milliyetçilik edaları ile yazdıklarımıza kızıp, haber ve yorumlarımıza düm düz gidiyorlar.
Ama hiç bir kimse sanki barıştan yana değil, savaş yanlısı kimi ise dişe diş, kana kan diyor..
Cumhurbaşkanı, Başbakan e Havuz medyanın gazını alan sanal ortam üzerinde ki kabadayılar gibi Genelkurmay’a ‘Al beni askere’ derken, ötekiler gözlerini dört açmış, gelecek olan yeni şehit haberlerini bekliyor, sanki ‘Bak biz dememişmiydik, barış süreci fasa fiso’ demek için..
Ama barıştan yana, barışı işaret edenlerin çoğunluğunun yanında ne yapsalar etkilerini göstermeyenlerin bu olumsuz hava ede beyhude çırpınışları olarak değerlendirirken, beni de içine katıp, bir taraftan insanlara hakaret edip, diğer taraftan ‘Bi bomba atarak, tank sürerek, masaları yıkarak 78 milyon insanı temsi ediyoruz’ diyenlere şaşıp kalmaktayım.
Ya öte taraf, ya ‘savunmadayız’ deyip, siyasi kanadın elini ayağını bağlayan toplum nelinde destek görmeyen adımlar atanlar, yaptıkları eylemi önce üstlenip, sonrada canlar geri geliyormuş gibi ‘Pardon biz yapmadık, bizi dinlemeyenler yaptı’ diyenler..
Onlara ne demek gerek?
Bilemiyorum ama kolayı yani savaşı seçip, inanları karşı karşıya getirenlerin, güvercinlerin kanadını kıranların bir türlü barış diyemedikleri bir ülkede gün geçtikçe zor bir sürece doğruyu gidiyoruz biline..