Şuan Sivas Cumhuriyet Üniversitesi Gazetecilik 4. Sınıfım ama ben zaten bu mesleği babadan çok küçükken almıştım. Ben zenginin değil Fakir’in kızıyım. Babamın adı Fakir Yılmaz, Ardahan’da yerel gazeteci, ulusalda bir sürü gazetede çalışmış mesleğe her şeyini vermiş biri. 30 seneye yakındır bu mesleği yapıyor. Bizim alaylı dediklerimizin aynısı. Sinirli ve kavgacı. Kendinden başka her şeye muhalefet... Ben ise 4. Çocuğuyum babamın. Ailemizde ki herkes matbaanın içinde, hepimiz biliyoruz işi. Bilmek zorundasın çünkü bilmezsen baba kızıyor. Hem de nasıl kızmak...

Bende 6-7 yaşımda girdim matbaanın içine. Önce babamın kurduğu sitede radyo üzerinden sunuculuk yapıyorum (telefonla bağlanıyorlar benden özel şarkı istiyorlar o sistem), sonra dayak yiye yiye fotoğraf çekmeyi öğreniyorum, babam geçince kadraja kıyamet kopuyor elimin her titremesine, ışığı yanlış almama, konuyu gözden kaçırmama bir sürü sudan sebeple kızıyor ve vuruyor. Babam bununla yetinir mi? Oturtuyor beni bilgisayarın başına sayfalar yaptırıyor, ee tabi o zamanlar konulara epey uzağım yapabileceğim sayfalar kısıtlı, (Eğlence sayfası, dünyadan haberler sayfası)… Sonra sokuyor babam beni matbaaya kalıp yıkıyorum önce, ince ince. İlacı tam ölçüde vermen gerekiyor, yoksa kalıp yanar. En baştan yapmak hem uzun iş hem babam mahveder adamı. Kaç kalıp yakmışlığım var benim bilemezsiniz... Kaç kez su vermeyi unuttuğumdan dayak yemişliğim. Makineye tam zamanında su vermemiz gerekiyor çünkü boya artar ve kâğıt siyah çıkar. Boya vermek ise daha zor. Makine kocaman, boya kısmı en üst taraf ve boyum kısa, oraya çıkıp inerken kaç kıyafet çöpe atmışlığım var benim biliyor musunuz?
Daha sonra atıyor beni sokağa, ilk reklam topluyorum. Ne toplarsan yarı yarıya der babam. 10 liraya reklam aldığım bile oluyor. Babam gazetesinin dağılmasını, milletin en azından kendi dükkânını görmek için sayfalara göz gezdirmesini isterken ben cebime girecek parayı hesaplıyorum. Tabi öyle kolay değil 15-16 yaşlarında insanların size hayır demesi çok zor geliyor. Esnafa nasıl kinleniyordum, reklam vermeyenlere bir daha da gitmiyor, bedava dağıttığım gazeteyi de vermiyordum..
Sonra beni belediye başkanının, valinin peşine taktı. Öteki gazeteci abilere emanet etti. İlçe ilçe, köy köy dolandırdı beni. Sırtımda 5 kiloluk kamera ile, 16 yaşında o kamera o kadar ağır ki.. Tabi o kamera hala ağır.
Mitinglerin vazgeçilmez elamanı oldum. Babam bir gazetecinin yanında beni sahneye yerleştirir, burada durup 3 saat olanları çekeceksin der ve uzaktan beni izler.
Tüm bürokratlarla aram iyiydi, hepsi severdi beni. “ Babana söyle bizi yazmasın” derlerdi. Bende usulca kafamı sallar devam ederdim.
Ve devamı geliyor...
Büyüyorum tabi sürekli öğreniyorum ama sonra vazgeçiyorum. Olmam diyorum Gazeteci falan, zor bu iş diyorum. Bana göre değil, sabır gerekli, göz gerekli bu meslek için. Babam hep “Gazeteci her şeye haber olarak bakmalı” der. O göz bende yok diyorum. Öyle olmuyor tabi babam bırakmıyor peşimi sabah 7 de zorla götürülüyorum gazeteye. Her uyanışım ayrı bir trajedi, deli gibi ağlıyorum, istemiyorum gazeteci olmak, kesin karşıyım. Sonra çok büyüyorum. Üniversite sınavı zamanı deli gibi öğretmen olmak istiyorum. Ama kader ya, olmaz falan diye tercihime iki tane de gazetecilik bölümü ekliyorum. 19 yaşının sonlarına doğru GAZETECİLİK bölümünü kazanıyorum. Düşüyorum gurbet ellere. Bir zamanlar şikâyet ettiğim meslek geliyor buluyor beni. Şimdi 4. sınıfım okulu bitirmek üzereyim. Bu meslek benim içime işlemiş. Başka bir meslek yapabilir miyim? Bilmiyorum. Aşçıda olmak istiyorum ama o ayrı bir konu. Ben buradayım küçük Gazeteci Şeyma'dan Büyük Gazeteci Şeyma’yı yaratmaya doğru yoldayım. Yol bitmek üzere. Sizin de benim de Allah yolumuzu açık etsin...