Nasıl üzülmem; her gün ülkemin çeşitli yerlerinden insan cinayetleri haberleri geliyor. 

Öldürülüyor insanlar bir bir… 

Suçsuz ve günahsız… 

İnsanların doğuştan getirdiği yaşam hakkı ellerinden alınarak... 

Hayatlarının baharında yaşamdan koparılarak… 

Sonlanıyor yaşamları… 

Gazete sayfalarına günlük haber olmak… 

Okunulup geçilmek… 

Kimmiş, neymiş denmeden… 

Sıradanlaşmak… 

Üzgünüm! 

Kader denilip geçilmesine… 

Töre, namus meselesidir; bir nedeni vardır denmesine… 

Sorgulamadan kabul edilmesine… 

Magazinleşip, normalleşmesine… 

Kanıksanmasına… 

Üzgünüm… 

Bu işin eğitimle bir ilgisi yok… 

Aileden, toplumdan kaynaklı… 

Kişinin kişiliği ile ilgili… 

Psikolojik… 

Genetik… 

Denmesine… 

Üzgünüm! 

Ülkenin kanayan bir yarası olmasına… 

Bir arpa boyu yol alınmamasına… 

Üzgünüm! 

Neye üzüleceğimi bilemediğime… 

Eli kolu bağlı “Çok üzgünüm!” demekten başka elimden bir şey gelmemesine… 

Çok üzgünüm!