Gastecilerden her daim politika yazmaları beklenmez; insan ilişkileri de markajlarına girer.

Nitekim günümüzde insan ilişkileri de hayli politikleşmiştir.

Yazının başlığına dem vurmak gerekirse; sakalları bulutlarla yarışır şairin biri, “Yaraların beyanı esastır.” deyip, yaralara saygıda kusur etmememizi, yara karşısında esas duruşa geçmemizi salık verir.

Şair, sakalları gibi bulutlarda yaşadığı, bulutlar da kardeş kardeş geçindiği için bulutlar ülkesinde yarasını beyan edenin yarasına tuz basmazlar. Ancak politikanın iliklerine kadar işlediği aşağıdaki insanların dünyasında, yarasını beyan eden bir gün ve büyük olasılıkla; “Ben sana yaramı tuz basasın diye mi gösterdim?” demek durumunda kalabilir.

“Yaraya tuz basmak” deyimi eskilerce, kötü olan bir şeyi daha kötü hale getirmek, diğer bir deyimle; ateşe körükle gitmek manâsında kullanılır.

Yarayı beyan esastır da, onun esası da güvenmektir. Güven esaslı bu ilişkide yarayı beyan eden, beyanın karşılık bulduğu taraftan elbette tuzluk ile kendisine koşmasını beklemez.

“Yara” kelimesinin yanına en çok yakıştırdığımız canlı ismi, minikliğine atıfta bulunarak savunmasız olduğunu düşündüğümüz kuşlardır.

Yaralı kuşları tedavi ederken, ilk yapılacak şey vücutlarını nazikçe tutmak imiş.

Ancak politika nezaket kabul etmez ya da eder de, işine geldiği yerde.

“Yaralı kuş” demişken, “Yaralı kuş ve Hazreti Süleyman” kıssasına da uğramak vazifemizdir. Alıntıladığım kıssaya göre…

Bir gün yaralı bir kuş Hazreti Süleyman gelerek, bir dervişin kanadını kırdığını söyler.

Hazreti Süleyman, dervişi hemen huzuruna çağırtır. Ve ona sorar;

“Bu kuş senden şikâyetçi, neden kanadını kırdın?”

Derviş kendini savunur;

“Sultanım, ben bu kuşu avlamak istedim. Önce kaçmadı, yanına kadar gittim, yine kaçmadı. Ben de bana teslim olacağını düşünerek üzerine atladım. Tam yakalayacağım sırada kaçmaya çalıştı, o esnada kanadı kırıldı.”

Bunun üzerine Hazreti Süleyman kuşa döner ve der ki;

“Bak, bu adam da haklı. Sen niye kaçmadın? O sana sinsice yaklaşmamış. Sen hakkını savunabilirdin. Şimdi kolum kanadım kırıldı diye şikayet ediyorsun?”

Kuş kendini savunur.

“Efendim ben onu derviş kıyafetinde gördüğüm için kaçmadım. Avcı olsaydı hemen kaçardım. Derviş olmuş birinden bana zarar gelmez, bunlar Allah’tan korkarlar diye düşündüm ve kaçmadım.”

Hazreti Süleyman bu savunmayı doğru bulur ve kısasın yerine getirilmesini ister.

“Kuş haklı, hemen dervişin kolunu kırın” diye emreder.

Kuş o anda;

“Efendim, sakın öyle bir şey yaptırmayın” diyerek öne atılır.

“Neden” diye sorar Hazreti Süleyman.

Kuş sebebini şöyle açıklar;

“Efendim, dervişin kolunu kırarsanız, kolu iyileşince yine aynı şeyi yapar… Siz en iyisi mi, bunun üzerindeki derviş hırkasını çıkartın… Çıkartın ki, benim gibi kuşlar bundan sonra aldanmasın.”

Aynı şairin, “Kimileri iz, kimileri toz bırakır.” diye bir başka sözü daha var.

Bu sözdeki iz olumlu manâda kullanılsa da, “Yaralı Kuş ile Hazreti Süleyman” kıssasından yola çıkarak, ben o ‘iz’i olumsuzlayacağım ve “hırkasından derviş sandıklarımızın bıraktığı izler keşke toz kadar uçucu olsa” diye bir yorumda bulunacağım.

Bir de yara ve zaman ilişkisi var ki, o da apayrı bir hikâye.

Zaman göreceli bir kavram nihayetinde.

Var sayalım kuşun yarası iyileşti. İyi ama o kuş her hırka gördüğünde, zaman eline tuzluk alıp kuşun peşinden koşmayacak mı?

Öte yandan, “Yara” kelimesi içinde “yar” kelimesini saklar. “Sevgili” yerine kullandığımız bu kelime “uçurum”un eş anlamlısıdır.

“Yara” derinleştikçe içinde saklı tuttuğu “yar” da o kadar derinleşir.

Bulutların altındaki dünyada zaman kimseye yetmediği için “nakit” ile eş tutulur. O yüzden “vakit nakittir.”

Kimseye yetmediği için paylaşılamayan, kırıntısını bulsak öpüp başımıza koyduğumuz hangi zaman, o dibi bucağı görünmeyen “yar”ı kapatmaya yetecektir?

Bazı yaralar, yarlar gibi kapanmaz.

O yarlarda her daim şu ses yankılanır –duyabilene-: “Ben sana yaralarımı tuz basasın diye mi beyan ettim?”